Lu tèmpu è isthranu, si ni vóltha a maru
e l’intragnósa “còda di la jatta”
z’avvisa chi dubarà farànni l’aria.

I’ l’orizzònti blu d’Abba Currenti
è ciara l’Asinara, da maisthrari;
un drappéllu d’anàddi in fira indiana
assòlcha l’aria in zèrcha di l’isthàgnu,
e finamènta un gréggi impiubaraddu
lamintèndisi dassa la pasthùra…

Mandèmmu a la bonòra lu dirràschu
‘chì già tanti oramai n’abèmmu visthu
e isthèmuzinni in casa chistha séra:
tanchèmmu la janna a frisciaddura
e fèmmu bugiu accusthèndi li purthètti.

Un nósthru cinèma fèmmu a ócci sarràddi,
tuttu a curòri, cun d’un zèru azzurru,
senza isthrazzi di nui, pribu di vèntu:
no dazaràni abbàsthu luzi e sòri.

La tanca è verdhi cumènti l’ócci tói,
l’aiburi d’aranzu finu a tèrra,
frùttura di dugna cariddai,
in fiòri la néppura d’invèrru.

Chi musiga lu cantu di lu riu:
tòni di nòti brìncani ischigliènti
avvièndisi a l’ara di lu mari.

Cantu dura un cinèma… Dui óri?
E noi zi lu vidìmmu un’althra vóltha
e un’althra vóltha finu a manzaniri
e la furriana sarà sóru un ammèntu.

Poi pigliaraggiu sònnu e sònniaraggiu
chi tu ésci accisadòra a l’ipicciàdda
i’ li póggi di l’eba ad ipicciàti.