A me lu vinu mi piazi billu “al bacio”,
a bocc’ampulla,
ad agasthóru piènu:
no impórtha sia
zirriagga o cannunaddu
bastha chi tignia l’ugni,
chi sia niéddu.

Lu sòggu, no è còsa di signòri
chi lu fiaggani prima d’attasthallu
e lu jirani ischaldhèndisiru in manu;
l’isciucchitèggiani in bòcca a succiaddura,
fazini una faccia ischifilthòsa
chi poi s’inciara, pa’ dichiarà a la fini:
«È un vino a bocca tannico, arrapante…
Insomma… d’accurriatare i denti;
ha certamente un misto di flagranza
e di fragole areste di boscaglia…
di tarassaco forse, di quel fiore
che la plebaglia chiama pabanzolo».

Bah, po’ assé cussì: no pòngu linga.
Pa’ me l’interessanti è chi imbriaghéggìa
li pinsamenti tutti c’aggiu in cabbu,
c’appói un litru m’appiània dugna isthragu
e mi fòzzia vidè tuttu a curòri:
si poi la nótti la passu a bazinédda
cun d’una gana manna di bumbà
ca si n’impórtha, ma par una séra
mi sòggu intésu lu paddrònu di lu mòndu.